Ik zit, ik adem, ik kijk. Het is een soort van snorkellen boven een koralenrif. Ik kijk de diepte in en zie de bizarre vormen. Sommige dingen liggen daar ver weg in de diepte, ik zweef erboven. Sommige drijven voorbij in alle mogelijke kleuren en vormen.
Ik loop. Dan kruisen ze mijn weg. Ik probeer ze op tijd op te merken en sta dan even stil. Vaak weet ik het pas wanneer ze er al zijn. Waar ze vandaan komen en waarom is niet altijd duidelijk. Maar ik ben blij dat ik ze zie, anders slokken ze mij zomaar zonder pardon op. Het is eten of opgegeten worden in de grote wildernis van het onderbewuste.
Een gedachte. Ik stop. Hij manifisteert zich, groeit wat, zwelt op, het is een beetje als een wee, bereikt zijn hoogtepunt en begint dan weer in te slinken, af te zwakken en verdwijnt dan weer uit het zicht. Sommige zijn wat trager, die geef ik een klein duwtje, hup, loop jij nou maar door... ik wil nu verder...
Tja. Mediteren, dat is kijken naar een immens groot aquarium waar de raarste wezens in zwemmen, alleen de glazen wand wil bij gebrek aan allertheid zomaar ineens verdwijnen, en hop, voor je het weet verzuipt je er weer in. Tricky business.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten