Kreta.
Kreta, het volgende hoofdstuk in de reis, de reis door landen waar de lucht en de zee blauw zijn, de aarde bruin en de zon schijnt, de reis die wat mij betreft ook naar binnen leidt, de reis waarvan ik hoop mij anwoorden zal geven, ergens heen zal brengen, letterlijk en figuurlijk. Hoe? Geen idee, en dat is maar goed ook. Het verstand kan dit niet. Keer op keer merk ik dat ik tot inzichten kom juist wanneer ik het niet probeer te begrijpen. Wanneer ik zwem of wandel, schrijf of naar de zee zit te kijken. Maar dat gaat ook niet vanzelf.
Chania
De overgang van Israël naar Griekenland maakt een enorme indruk op mij. Mijn eerste gedachte was: het is dezelfde film met een andere soundtrack. De uitgang van het vliegveld in Athene is net Ben Gurion alleen zijn de taxi's banaangeel en als je de buitenlucht instapt staat er een enorme berg tegen de strakblauwe lucht afgetekend. Een detail. De mensen zien er qua uiterlijk niet heel anders uit, en in Chania had ik het gevoel rond te lopen in een mengelmoes van Tel Aviv boulevards, oude Islamitische gebouwen in Akko, de vegetatie van de Galilee en de smalle steegjes van Jaffa of van de oude stad Jeruzalem.
De verschillen: het is frisser, de lucht is helderder, de zee is blauwer en aan de top: de mensen zijn rustig, beleefd en ultra behulpzaam, hartverwarmend gewoon. Het was een enigszins surrealistische gewaarwording, zo van, als het ook zo kan, waarom doen de Israëliërs dan zo luidruchtig in de overvolle winkelcentra, zo zenuwachtig in de omgang en zo agressief in het verkeer? Het is alsof iedereen hier aan de valium is... Zoals de buschauffeur die achter ons aan liep om mijn in de bus achtergelaten tasje persoonlijk terug te geven, of de meid van de infobalie op het station, die met onze accommodatie is gaan bellen, bij de lockers, de kiosk, overal is iedereen aardig, vreemd gewoon! En zo zijn we onder de hoede van twee lieve buschauffeurs helemaal tot aan de deur bij Gina van 'Zorbas Rooms' gebracht.
Zorba's rooms
 |
| Gina! |
 |
| Gina, Jorgos en hun dochter - de Grieken hebben de zee in hun ogen... |
 |
| Op elke heuvel staat er een kerkje |
 |
| Ook de buurman heeft er een in zijn tuin... |
 |
| Aan de wandel, lekker weer... |
"...we beginnen weer basic Engels te spreken, we herkennen het fenomeen o.a. uit ons verblijf in de Sinai wat jaren terug. Werkwoorden alleen in de tegenwoordige tijd, geen voorzetsels, geen vraagvorm: I cook, you come, we go shop, I buy, you want. Goede herinneringen uit de 'fish or chicken' tijd. We zijn blij met onze simpele kamer. Het is er zoals gezegd leeg, wij zijn de enige gasten en genieten volop van de exclusieve zorg, de lege stranden en de lage prijzen."
 |
| uitzicht vanuit onze kamer |
Hiken en liften
Na een week bij Gina en een aantal door Arno en zijn apps nauwkeurig geregistreerde en opgemeten hikes in de bergen en langs de zee, gaan we een nieuwe uitdaging aan: lopen tussen een aantal dorpjes in de omgeving. Moeilijkheidsgraad: niet meer dan tien km per dag, het kan hier behoorlijk steil zijn. Arno zoekt de routes uit en ik ga op accommodaties jacht. Helaas is er niks open tussen Frangocastello, waar wij ons bevinden, en Plakias, onze eindbestemming zestien km verderop. Jammer, maar niet getreurd, wanneer we niet meer kunnen lopen gaan we liften, dit kan hier gewoon, lekker terug in de tijd ook in dat opzichte.
foto liften
Maandag, een week na aankomst in Kreta, met twee volgepropte super efficiënt ingepakte rugzakjes vertrekken we. Onze koffers laten we bij Gina staan, vindt zij prima. (foto's vertrek). Het is een warme dag en het uitzicht is adembenemend. De zee duikt overal op, tussen de heuvels, achter de bergen, onderaan de rotsen en dan weer voor onze neus. Langs kleine dorpjes waar alles gesloten is, maar wel genoeg bankjes en plekjes om uit te rusten en te picknicken, zwerfkatten volgen ons - we geven ze te eten. Net als de mensen hier, zijn ze lief en niet opdringerig, honden blaffen ons na.
foto collage van inpakken
foto's lopen
"Al liftend kwam er ineens een bus die voor ons gewoon stopte, dat doen ze hier dus, voor iedereen en overal. Comfortabel ook, hoewel de chauffeur gerust een sigaret zomaar kan opsteken. Afgezet op een kruispunt moesten we nog in Plakias zien te komen en dat lukte uiteindelijk door een combinatie van lopen en een lift van een aardige jongen die ons voor de deur van onze accommodatie neerzette."
foto's plakais
Plakais 1
Plakais is een behoorlijk toeristisch dorpje, maar ja, 80% van de winkels, restaurants en accommodaties is natuurlijk dicht. we raken eraan gewend. Het paradijselijke naaktstrand dat op google maps zwart ziet van parasols en ligbedden is enkel bezet door een aantal verdwaalde westerlingen, men name Duitsers, die hier overwinteren of anderszins terecht zijn gekomen in de twilight zone van Buiten Het Seizoen. tegen de rosten aan kan het best warm aanvoelen, en het water is glashelder en fluweelzacht.
Foto's Damnonie
Terug bij Gina
Na deze eerste kennismaking met Plakais en omgeving gaan we weer lopend en liftend terug naar Gina. Onderweg nog eventjes Adam en Eva op het strand spelen, de zee is te lekker om het te laten.. (foto). Eenmaal terug gaan we 'mindful zwemmen' en mediteren aan zee, wij en een twee vissers bezitten dan het strandtje. Ik koop kleurpotloden en begin aan mijn mandala kleurplaatjes, erg rustgevend. (foto) En dan opnieuw bezinnen, hoe verder? We hebben immers geen plan, dit heeft voor- en nadelen merken wij. Voor mij, als eeuwige twijfelaar is het niet zo'n gek idee om de volgende keer iets van tevoren te plannen. Genoteerd onder notitie: 'reislessen'.
Foto Gina strand
Tijdens het lopen en het zwoegen komt er eindelijke een beetje rust in mijn kop, een beetje minder moeten. "Ik merk ineens dat mijn gedachten zich steeds inspannen omtrent de ene vraag: wat ga ik doen? wat wordt mijn nieuwe levensdoel? En ineens, tijdens het lopen, krijg ik een ingeving, namelijk, ik hoef helemaal niks groots te gaan doen, geen grote beslissing te nemen. Het buiten zijn, de blauwe lucht en de zee zijn zo heilzaam voor mij, dingen aangaan zo goed voor mij, ik wil meer reizen, ik wil deze vrijheid voor mijzelf creëren. Stel dat ik nu een aantal maanden werk kan vinden in Nederland en vervolgens weer op reis ga? Die gedachte voelt goed en geeft mij voor de rest van de reis een soort houvast".
Foto lopen
Zonder auto
Zee zee zee en bergen
Eenvoudig leven
Rits en tandenstokers
Sokken, t/m v arno
Het vervolg: we huren toch maar een auto, met enige weerstand van mijn kant - ik vond het namelijk heerlijk om een tijdje niet te hoeven rijden - en gaan naar het noorden om vervolgens ook het berggebied rond Spili dat niet ver bij ons vandaan ligt te gaan verkennen. Gina en Jorgos brengen ons naar de bushalte, we nemen afscheid en zitten weer comfortabel in een hoge bus richting Rethymno, de derde grootste stad van Kreta. Daar bewonen we voor een paar dagen een bijzonder en prachtig huis met een piano (!).
foto bus
Rethymno
Dit huis verdient een klein apart verhaaltje. Wanneer ik op airbnb bij het beroep van de eigenaar het woord 'musician' zie, raak ik vanzelfsprekend nieuwsgierig. Ioannis bleek een jonge violist te zijn uit Rethymno die in Keulen een conservatorium opleiding doet (en in een zeer goede kwartet speelt!). Hij regelt het verhuur namens zijn moeder, Poppi, recent weduwe geworden, die dan tussen de stad en hun buitenverblijf in een olijfboomgaard in het zuiden hopt. Het was erg speciaal om in dat huis te verblijven, het is ook voor heet eerst dat we in Griekenland in iemands eigen huis logeren. Een huis vol kunst, muziek en liefde. Het gevoel dat iemand je zijn huis gunt ervaar ik als heel bijzonder en besef dat mijn eigen gasten misschien ook iets dergelijks ervaren.
Foto huis Poppi en kleine Ioannis.
Voor de rest, eindelijk een echt huis met een keuken en centrale verwarming, en dat is hard nodig gebleken! Het regende dat het goot en het stormde ook behoorlijk.. buiten lopen was een opgave, het water bleef maar in de straten hangen en het hield twee dagen maar niet op. Toch moesten we wel, naarstig op zoek naar een dikke trui tegen de plotselinge kou, naar wol om te haken(!) en naar een huurauto hebben we alle straten van deze mooie oude stad doorkruist. Van de zeven autoverhuurbedrijven was er een (!!) open. En dan toch maar door de regen naar de Fortezza, want die moest je wel gezien hebben.
Fotos Rethymno
Mourne - Spili
De volgende halte is het dorpje Mourne bij Spili, een geschikte uitvalbasis voor wandeltochten. Een prachtige omgeving, fijne kamer, buiten koud, fantastisch uitzicht met 'lichtende bergen', zoals Arno ze noemde, onze huisbazin - ja weer 'musician'! - was niet minder dan een voormalige violiste bij The London Philharmonic Orchestra, hoe is het toch mogelijk? Vier jaar terug kreeg zij een blessure waardoor ze niet meer zo intensief kon spelen en besloot een nieuw leven te beginnen, een B&B op Kreta. Zij is ook actief voor dierenrechten, een precaire en belangrijke kwestie op Kreta. Haar naam... Gina, ja, dit keer een Engelse met een Italiaanse naam, die honden en katten hoedt i.p.v. schapen en geiten..
Foto's Spili
We worstelen enigszins met wat we kunnen eten, gezien het feit dat we in de kamer niet zelf kunnen koken en er bijna niets open is in de omgeving. Uiteindelijk, na een ijzertekort-dipje van mij, vinden we een mooi restaurant bij een van de beroemdste 'kloven' van Kreta, weer zo'n plek met parkeerplaats voor zo'n 100 bussen en 200 auto's, waar ik bijna in mijn eentje op geparkeerd sta. Hoe dan ook, ik moest over mijn vleesvrees heen, het lichaam gaf het aan en op Kreta weet je als je lam eet of kip dat het van het land komt en een goed leven heeft gehad.
Foto kloof
Een ander knelpunt bij Gina blijkt... wifi. Ja, de mens - of tenminste de van B&B naar B&B reizende mens - blijkt afhankelijk te zijn van dit goed (Arno las precies toen een stuk over wifi als een eerste levensbehoefte). In onze kamer was de verbinding slecht, en buiten renden en holden er vijf honden en vijf katten rond - allemaal even lief dat wel , maar ook zonder allergie, je kon gewoon niet even rustig zitten internetten, bovendien werd het steenkoud! Wifi van het dorp was te ontvangen op bepaalde plekken in het dorpje, dus zijn we in de kou buiten gaan zitten, naarstig op zoek naar: 1. de volgende halte, 2. een vlucht naar Portugal of Spanje. Uiteindelijk hebben we de keuze gemaakt om een accommodatie te vinden waar we rustig kunnen zitten bijkomen van de kou, de honden en het gebrek aan internet, een accommodatie met goedwerkende wifi en iets meer luxe was het doel.
Foto Mourne
Triopetra
'Giorgio's house' in Triopetra, De drie rotsen - een ruig gebied met veel wind, donkerblauwe zee en veel rotsen - lag prachtig vrij boven op een heuvel. Van alle kanten enorme uitzicht, gigantische tuin en terras.
foto's
Een goeie keuken, een werkende wasmachine, een aparte slaapkamer, airconditioning die met een beetje moeite ook aardig wat warmte afgaf, en wifi, tuurlijk. Maar die deed het dus niet. Karma? En wij wilden zo graag onze reis verder plannen. Giorgio schrok ervan. De communicatie verliep doorgaans op afstand via zijn dochter, gezien zijn Engels even beperkt was als onze Grieks. Bellen, smsen, hulp roepen bij de buurman. Deze hele lieve en behulpzame jongen man heeft zijn wifi tot onze beschikking gesteld. 'Zijn' wil zeggen, van de zeven appartementen die hij verderop verhuurt en momenteel allemaal leegstaan.
Foto's Triopetra
...
"...en van binnen, veel doorstaan. Mijn smetvrees is met namen op de proef gesteld. Ik heb ontdekt dat ik een knoop heb die ik uit kan zetten. Misschien kan ik het niet altijd, maar soms is ook al heel wat. Aan het begin van de reis voelde ik de 'bevrijding' waar ik zo naar verlangde, zo van, ik zit niet meer vastgelijmd aan mijn kleine veilige bestaan jn mijn coconnetje, ik woon in mijn eentje in een huis vol dieren en onbekende geluiden met een hek dat niet opslot kan, noodzaak maakt creatief. Ik kan het aan, gewoon omdat het moet, soort van, dan. Ook in Kreta vormden de wisselnde accomodaties meestal een postieve uitdaging. Kijk mij, ik drink uit een beker die er staat en ik spoel hem niet eerst om, kijk mij, ik slaap in dit bed, wetend dat talloze gasten er voor mij in hebben gelegen. Ik kan het. En dan zonder auto. Gewoon met de bus, lopend of liftend, of anders met de lieve Gina samen boodschappen doen. Creatieve oplossingen zoeken. Misselijk worden in de bus, maar denken, ok, dan zet ik een muziekje in mij oren en haal ik diep adem, het is straks voorbij, en kijken naar de adembenemende uitzichten uit het raam..."
Het blijkt dus weer, dat ik niet gelukkiger word wanneer er gemak is, maar juist wanneer ik ongemak aanga.
...
Het oorspronkelijke plan om door te reizen naar Spanje of Portugal bleek lastig i.v.m te laat zoeken naar vluchten. Die waren allemaal ineens erg duur en erg lang en omslagtig, tenminste naar onze bestemmingen. We besloten om voor de laatste vier weken een vast plekje te zoeken. Kreta is zo verkeerd niet, blijven we hier tot vier januari. 'Giorgio's house' in Triopetra leek ons geschikt. Vanuit de tuin zien we de zee van twee kanten, bergen, en voor de rest niks en niemand, ok, op de schapen en de herders na. Er is een zogeheten 'minimarkt', die ging, als je geluk had en er iemand kwam die de eigenaar vanuit zijn woning op de helling riep, pas om 17.30 open en had alleen maar sponsjes, wasknijpers en wat oude sinnasappels. Dan maar naar Spili voor boodschappen. We begonnen ons te settelen en te nestellen. Helaas verliep de communicatie met de huisbaas niet zo soepel en zijn we opnieuw vertrokken.
...
Souda
"Souda, 5 km van Plakais. De deur klemt en gaat niet echt op slot, door problemen met het afvoer (dat een enorme paniekaanval bij mij teweeg bracht gelijk de eerste dag) moeten we naar een andere toilet via de tuin, provisorische plankjes, kapotte spiegel, oude slaapbank, schoon maar... En ga zo door, maar er is liefde, er is bereidwilligheid, er is een fantastisch terras dat op de zee uitkijkt (foto), en het is betaalbaar, dicht bij alles, natuur, stadje, zee, bergen... We zijn weer studenten. De kamer is opgevrolijkt en 'opgezelligd' met kaarsjes, steentjes en schelpjes, kerstverlichting uit de supermarkt en rommeltjes van de wekelijkse rommelmarkt - weer t.b.v. dierenrechten - mijn ingekleurde mandala's, kaartje uit het klooster in Irael enz. Gezellig, ook tijdens de storm. We koken of eten uit, wandelen, zwemmen wanneer het kan, lezen, tekenen, ik haak, Arno studeert..."
Traditionele Kretenzische muziek leeft hier enorm. Zelfs in de uitgestorven wintertijd. Elke week is er ergens minimaal een optreden van dit bijzondere muziekgenre. Zelfs jongeren komen er op af. Vertederend vind ik dit. De lyra is het volks instrument, begrleid door de laouto en de mandolino. Vaak klinkt het troubadour - achtig, er worden hele verhalen verteld. Het lijkt niet op Griekse muziek zoals we die kennen. Een wetenswaardigheid: Stroei Voei uit Ja zuster, nee zuster, is niet in het Grieks! Dit heft Gina ons verzekerd! Dat weerhoudt ons er niet van om het steeds maar te bijven neuriën, evenals Girl van The Beatles, die ook behoorlijk Grieks in onze ogen klinkt. Wij zijn ook rare muziekbeesten, Arno en ik... :)
Foto's optreden
...
Plakias 2
Door het steeds slechter wordende weer en bovengenoemde omstandigheden in onze 'studentenkamer', verhuizen we weer. Tegen onze zin in, want de locatie is prachtig en de kamer is gezellig, maar gewoon niet te doen. Zelfs rijden nar het dorp is niet altijd veilig. Dan maar onze oude sfeerloze kamer in Plakais weer. Daar is tenminste warm water en de douche en de wc doen het gewoon. Zijn we ook dicht bij de winkels en restaurants. Wanneer het stroom voor de zoveelste keer uitvalt, is een cafeetje met een houten kachel, toch ook wel erg prettig. Keerzijde: er wordt gerookt in horecagelegenheden.
"...Wanneer het weer slecht wordt in de laatste twee weken, gaan we toch af en toe een frisse neus halen. Dan blijkt Arno het talent te hebben om mij door onmogelijke bergpaadjes heen te sleuren of door een verlaten vakantieoord te dwalen, op weg naar een of ander privé strandje of via een mysterious bergwand van een onheilspellende rotslandschap, waar het betsaan van alleen bekend is onder schapen, geiten en bij Arno, die versterkt is door een vaag vermoedelijk streepje op google maps. En ik volg mijn mannetje maar, als een braaf echtgenote... Terwijl ik stiekem op een potje beschaafd luchtje scheppen heb gerekend."
foto oord, Arno in de wolken, rotsen, enz
Mijn nerd is een avonturier - naakt zwemmen, in de regen lopen, moeilijkste routes
...
"Ik had graag gebleven om te zien hoe al dat groen wat nu boven de grond komt zich omvormt tot bloesem. Bollen en knollen en wortels van alle vormen en fotmaten produceren na al die regenval vers groen blad. De bergwanden zijn voor grote delen vergroeid en overal komen er bladerige beloftes uit de grond. Nog een maand en dan zal de enorme bloei vast wel beginnen. Tulpen, narcissen, lissen, cyclamen, anemonen, klaprozen en nog veel meer, dat vermoed ik allemaal. Maar voor nu moet ik het doen met regen, wind, mist en groene beloftes. Ik ga toch maar eerst naar huis om vervolgens te oriënteren op het volgende hoofdstuk. Werk zoeken? Tijdelijk? Of iets dat ik met mij mee kan nemen, zoals vertaalwerk? De volgende reis plannen? Misschien wel allemaal. Ik wil hier blijven, en het kan ook, waarom ook niet? Maar naar huis gaan heeft ook een belangrijke functie in het geheel en bovendien mis ik mijn kinderen, kleindochter en vrienden. En mijn huis toch ook wel. En het gemak. Natuurlijk ben ik ook huiverig voor de oude spoken. Die zullen er ook weer komen, zijn eigenlijk niet weg geweest. Af en toe had ik rust, vaker dan thuis kon ik de afgelopen weken er gewoon zijn, niet zo veel moeten, genoeg habben aan lezen, schrijven, tekenen, wandelen, zwemmen. Kan ik thuis kijken of dit daar ook wel een beetje wil lukken."
.......
"Nu, half december, nadert ons verblijf hier zijn einde. We hebben een groot deel van de regio's Chania en Rethimno gezien. Dit eiland is wonderlijk, zeker in de winter. Ik kan in woorden de ontelbare tinten blauw, de zee, de lucht, de wolken, de regenbogen, de bergen niet vatten. De zee, de zee die er overal weer tussenin duikt, tussen bergen en dalen, in de verte en dichtbij, waar we vanaf ons terras op neerkijken, waar we steeds weer in gaan zwemmen, als de zon maar warm genoeg is. De storm, allerlei soorten storm, allerlei soorten wind, in de bergen, uit de bergen, aan zee, vanaf de zee, naar de zee toe. Windvlagen die de zee inwaarts 'schaatsten', enorme storm die het ijzeren hek van ons huisje, 2 meter breed, omver heeft geblazen."
fotos storm, hek, wolken
Wie de Hebreeuwse taal machtig is, is welkom mijn gedichten te lezen, die vatten de boel misschien wat treffender.
1-1-2017
We vertrek uit Plakias, waar we drie en halve weken hebben 'gewoond' met gemengde gevoelens. Wel lekker om weer in beweging te komen, on the road again. Maar ook echt afscheid moeten nemen van dit mooie plaatsje, van stranden die we intiem hebben leren kennen, en van de mensen, de winkeliers, huisbazen, restaurants en cafés, en zelfs de van andere schaarse vakantiegangers die je overal weer tegenkomt, voor mijn gevoel ben ik hier al een beetje thuis en neem ik afscheid van mijn buren.
Deze tweestrijd merk ik gedurende de hele reis, behoefde aan verandering aan de ene kant, en aan vastigheid aan de anderen kant. Allebei basale mensenlijke neigingen. In elk geval, de reis terug begint en de geest wil anticiperen op hoe het zal zijn om weer thuis te zijn. Ik wens mijzelf meer in het moment te kunnen zijn, de dingen niet onnodig zwaar maken. Thuis weer kijken wat en hoe, blijven ademen, gewoon doorgaan...
Chania 2
Album voeten
Heimwee
Crème en wasmiddel fabriceren
Jeronimo
En als je dacht dat je alles had gezien, palmstrand, 460 treden
Storm
Regen en regen noodweer en kou geen warm water Dip Geen kleren
Weer verhuizen
Kameleon koken
Sleutel aan de verkeerde kant
Slager
Koelkasten met ademhalingsproblematiek
Winter community
Grieken geven en geven
Wol
Mandala's
Boeken
Restaurants die open gaan en die dicht gaan, als een monster met 100 ogen
Arno denkt dat we geiten zijn
De zee heeft honderd gezichten
Adam en Eva
Wegwerkzaamheden, lieve nette en vlaggen
Geheime taverna
Alles went
Soms is de rek eruit
Rijden
Punt van kreta
Geen opmerkingen:
Een reactie posten